Reizen met de trein en bus met kinderwagen

De afgelopen tijd ben ik best wel vaak met de trein geweest, samen met onze dreumes van 1,5 jaar. Dit vindt hij uiteraard prachtig. Het traject dat ik dan afleg is maar kort, slechts een kwartier. Maar in dat kwartier valt er heel veel te zien: andere treinen, een rivier met boten, werkzaamheden in de omgeving dus heel veel kraanwagens, graafmachines en vrachtwagens. Dan ook nog weilanden met tractoren, paarden en koeien en andere mensen in de trein natuurlijk.

Continu hoor ik dan ook een enthousiast mannetje, dat staat te stuiteren op de stoelen, van alles uitroepen. Gelukkig heb ik de handleiding en weet ik precies wat hij bedoelt:
“Boe, boe, boe, hieeeeeee” (koe en paard), “Taggie, taggie” (vrachtwagens), “Tak” (tractor), Boooooottt (boot), Teije (trein) en tegen iedereen in de trein “hai, hai, hai”.

Drie weken geleden ben ik ook met de bus gegaan. Zijn eerste woordje was “bu” en werd “bus” en nu heeft hij zelfs “bus” voor grote bus en “busje” voor een kleiner busje. Dus bus is wel een favoriet onderwerp voor hem. De bussen rijden immers continu onder ons appartement door. Dit uitstapje was dan ook erg populair. Er valt ongeveer hetzelfde te zien als met de trein (veel natuur), alleen zo duurt de reis ongeveer een half uur langer.

Erg leuk om te doen met je kleintje, zulke uitstapjes, maar het is niet altijd even makkelijk. De trein kom je met een kinderwagen niet makkelijk in als je in je eentje bent. Kennelijk hebben sommige treinen een optie om via een soort schans de trein in te rijden. De treinen tussen Nijmegen en Arnhem helaas niet, althans ik heb ze nog nooit gezien. Zelf tillen is veel te zwaar en onhandig voor een zwangere moeder, zoals ik.

Nu tref ik bij de NS vrijwel altijd conducteurs die last van een rug hebben en niet kunnen helpen met tillen. Wat een pech. “Sorry, ik mag niet, heb rugklachten” en vervolgens lopen ze door. Of “misschien is er een passagier die wil helpen”. Vervelend dat er zoveel conducteurs met rugklachten zijn, misschien moet de NS daar eens naar kijken. Nog beter is dat er in alle treinen een lagere instap komt, zodat niemand hoeft te sjouwen, want het is ook wel veel gevraagd van de conducteurs. Uit de trein lukt mij al aardig alleen, dat doe ik achteruit. Eerst ik, dan de achterwielen en dan de rest. Moet je wel zorgen dat de kleine goed in de riempjes van de kinderwagen zit, want hij moet er niet tussenuit glijden natuurlijk!

Op de rustige tijdstippen dat wij met de trein reizen zijn er ook maar weinig medepassagiers die ik kan vragen om te helpen. Soms erg lastig. Gelukkig is het altijd nog goed gekomen, ik heb nooit een trein gemist of hoeven blijven zitten in een trein. Toch zijn het vaak de jonge meiden met hoge naaldhakken die wel willen helpen. Typisch hè, weinig sterke, stoere mannen die even hun handen uit de mouwen steken.

Nu heb ik ook al een aantal keer te maken gehad met een kapotte lift op een station. Dat is ook een gedoe. Tegen die tijd dat je er achter komt dat de lift kapot is, is iedereen al van perron af. Sta je dan: zwanger, met een zware kinderwagen (en een tas) en dreumes van 11 kg. Hoe ga je het oplossen? Ik kan mijn dreumes van 18 maanden niet op het perron laten staan en de kinderwagen naar beneden tillen. Geheid dat ik hem dan van het spoor kan plukken als ik terugkom of dat hij mij achterna probeert te rennen de trap af (beide geen goed plan. Beneden neerzetten en de kinderwagen later halen is ook geen optie. Want dan rent hij beneden wel de weg op. Dan ben je dus wel machteloos, daar op een eenzaam perronnetje.

Daarnaast voel ik me heel erg bezwaard om altijd maar mensen te moeten aanspreken (als er al mensen in de buurt zijn) om mijn loodzware kinderwagen naar beneden te helpen sjouwen. Terwijl ik dus zelf met onze lieve dreumes en mijn zwangere buik de steile trap af moet. Een flink nadeel dus van het reizen met de trein.

Wat betreft de bus was het veel makkelijker om in en uit te stappen. Wel vind ik het link dat je kleintje los zit op de stoel. Die moet je goed vasthouden. Ik vind dat vervelend bij de bus dan bij de trein qua “vastzitten”. Want een bus maakt toch wel een hoop “onverwachtse” bewegingen, waardoor je hem even goed moet vasthouden. Hiernaast in zijn “bus-houding”.

De buschauffeur had echter denk ik nog nooit zo’n enthousiaste passagier in zijn bus gehad. Onze dreumes was helemaal gelukkig en aan het genieten en maakte ook veel contact met de vrolijke buschauffeur.