Dorst bij borstvoeding
Over dit onderwerp had ik het afgelopen weekend met een vriendin: borstvoeding en dorst. Wanneer je borstvoeding geeft kun je, vooral in het begin, heel erge dorst krijgen. De eerste dagen stond er dan ook continu een karaf water naast mijn bed. Zo gauw ik Hugo aanlegde overviel mij direct het gevoel van uitdroging. Alsof ik weken niks had gedronken en rondzwierf in de Sahara. Zoiets, misschien net iets minder erg. Maar ik moest en zou drinken.
Ik zorgde er altijd voor dat ik een glas water in mijn buurt had staan. Zelfs als ik net wat gedronken had. Zo gauw de baby naar de borst ging; droge lippen, rauwe keel en ongelooflijke dorst. Vergat je het water te pakken, dan werd vriendlief geroepen. “Liefje, water!!, ik heb zo’n dorst”. Redelijk snel anticipeerde hij hier al op, de schat. Zette hij uit voorzorg een glas water klaar, zodat zijn uitgedroogde vriendin rustig hun kind kon voeden.
Ook leerde je van je eerder gemaakte fouten. Wel het water pakken, maar net iets te ver weg zetten. Op het tafeltje voor je, zodat je er wel naar kon kijken. Of net iets te ver naast je. Graaiend met je rechterarm richting dat glas. Met het puntje van je vingers hem aan kunnen raken. Maar net niet dichtbij genoeg. “Houd ik het wel vol, ahhhh dorst!”.
Mijn vriendin, die ook net moeder is geworden, heeft het ook zo ondervonden. Wel waren we allebei van mening dat het naar verloop van tijd minder werd. Nog steeds heb je behoefte aan extra vocht. Wat logisch is, want die kleine drinkt natuurlijk jouw vocht op, maar het is beter vol te houden. Ook wanneer je even geen glas water bij de hand hebt.
Toen mocht papa de fles geven aan ons zoontje. Ja hoor, hij laat onze kleine man de fles in de mond nemen en roept: “Snel, water… ik heb zo’n enorme dorst!”. Ja, haha, heel grappig!
