Help, mijn peuters sluiten mij buiten!

Het is al meer dan eens gebeurd. Dus ik ben op mijn hoede. Mijn twee schattige peuters die willen nog weleens de deur dichtdoen als ik even wat in de container wil gooien buiten. Voor je het weet sta je buiten gesloten!

Over de schutting

Vorig jaar zomer werd ik voor het eerst buiten gesloten door mijn zoontje. Hij was toen 2,5 jaar oud. Ik geloof dat ik in de gft-container wat fruitafval wilde gooien. In de hal zit een deur naar de woonkamer en vanuit de hal ga ik door de voordeur naar buiten. Als boven ramen open staan of de schuifpui achter open staat dan waait altijd of de tussendeur (woonkamerdeur) of de voordeur met een klap dicht. Je voelt de druk al op de deur staan als je de voordeur open trekt.

Meestal schuif ik even gauw de deurmat tussen de voordeur als ik naar buiten loop. Het gaat om 5 seconden. De container staat bij de garage en de garage zit vast aan ons huis. What could really happen? En ik ben mij bewust van wat er kan gebeuren, de deur kan dicht gaan. Ik heb geen sleutel, geen telefoon, geen schoenen. Maar ik neem het risico, haha. Mocht de deur toch in die tijd al dicht waaien, dan zit de mat er tussen. Dit keer was ik niet zo slim, overigens heb ik ook één keer gehad dat de deur alsnog dicht waaide en de mat er tussen zat, maar net verder genoeg dat de deur toch echt in het slot was gevallen. Maar ik ging naar buiten, op mijn blote voeten, met in mijn handen een bordje met appelschillen ofzo.

BAM!!! De deur dicht en een breedlachende peuter naast mij. “Bam”, zegt hij ook. “Bam”, zeg ik. Gauw draaien de radertje in mijn hoofd. Mijn 8 maanden oude baby zit in de woonkamer, alleen. Wij staan buiten zonder sleutel. Zonder schoenen, zonder telefoon. Wat nu? Ja, de tuindeur, die is open, for sure. Over de schutting proberen? Ik twijfel of ik omloop of dat ik via de buren vraag. Om lopen is een stukje om, aangezien naast ons bouwgrond is. Er staan flinke hekken omheen. Ik ga naar de buren, gelukkig zijn ze thuis. Of ik even over de schutting mag, vraag ik een beetje beschaamd. “Ja, hoor dat mag”. Via een trap en hoppa met mijn flexibele jonge moeders lichaam (haha) sta ik in de tuin. Gelukkig. De kleine dame heeft niks gemerkt.

Eén jaar later

Precies één jaar later sluit die baby (destijds), nu een peuter mij buiten. Met een brede lach op haar gezicht. Dit keer ook geen telefoon, geen schoenen en een bord met restjes fruitafval sta ik op de stoep. “Bam”. Zij staat binnen, ik ben buiten. Ze lacht heel hard, trots op haar stoere streek, door het raampje naast de voordeur zie ik mijn schattige kleine peutertje, die geen vlieg kwaad zou doen. “Bam” hoor ik haar zeggen en “buiten, mama!”. Ja, mama is buiten. Met haar twee turven hoog komt zij echt niet bij de deurklink. Ze slaat met haar handjes tegen de ruiten en lacht nog steeds. “Doe maar open” zeg ik tegen haar. Ze gaat op haar teentjes staan en reikt naar de klink… verre van de klink blijft ze. Ze is veel te klein, dat gaat haar niet lukken.

Maar ik was niet dom deze keer, ik was verstandig. Ik had mijn sleutelbos in mijn broekzak zitten. Die deugnieten van mij, die heb ik wel door. Het zit in hun dna denk ik. Zo’n broer, zo’n zus.