Lekker smijten met eten

Om zes uur is het hier etenstijd. Voordat de kleine er was, was dat meestal wat later. Tegenwoordig proberen we altijd om zes uur het eten op tafel te hebben. Dat is soms best wel even haasten. Vooral als na het werk het kleintje bij het kinderdagverblijf opgehaald moet worden. Toch lukt het vaak zat. Papa kookt in huize Mama’s mind. De meest culinaire hoogstandjes. Dus wij zijn bofkonten.

Sinds Hugo 1 jaar is eet hij met de pot mee. Dat houdt in dat wij ook om die tijd eten. Gezellig met zijn drieën aan tafel zou je zeggen. Ja, dat klopt. Maar alle dagen feest is nou ook weet niet het geval.

Meneer weet heel goed wat hij wel of niet lekker vindt. Is het niet lekker, dan gaat het op de grond. Het liefst met een beetje drama erbij. Hij kan het in zijn haren smeren, uitvegen over tafel of wegstoppen in zijn zitje. Hij kan je aan kijken, terwijl hij zijn arm strekt boven de grond en het eten los laten terwijl hij je ondeugend blijft aankijken. Het boefje. Dan is er ook nog het eten uit zijn mond duwen terwijl hij er een vies gezicht bij trekt, alsof het echt het smerigste is dat hij ooit heeft geproefd. “Pap, mam hoe hebben jullie het kunnen verzinnen, dat ik dit moet eten”. Het toppunt is het gillen, extra hoog en dan het hoofd achterover gooien. “Die, die, die” roept hij wijzend naar de keuken. Iets anders zou hem beter smaken kennelijk.

Gisteren aten wij boontjes, noten- en vruchtenrijst en rundervinken. Van dat eerste en laatste moest hij niks weten. Dat laat hij dan merken ook. Het gaat op de grond, zijn lepel en vork gaan op de grond, hij krijst en gilt. Als we niet opletten gaat het bord ook op de grond. De rijst vond hij echter wel heerlijk, dus zolang we dat aan hem bleven geven was het in orde. Toch zit je zelf dan ook niet bepaald te genieten aan tafel. We laten hem vaak maar even, tja wat moet je dan. Een tip die wij hebben gehad en wijselijk opvolgen. “Maak er geen strijd van, hij eet vanzelf wanneer hij honger heeft.” Daar ga je dan maar vanuit.

Vandaag aten we pasta. Spaghetti met tonijn, tomaat, kappertjes en zwarte olijven. Papa’s recept uiteraard. Gesmikkeld heeft hij. Zelden zien wij zo’n vrolijk kind aan tafel, volledig opgaan in zijn maaltijd. Met twee handen tegelijk schuift hij het naar binnen. Vrolijk lachend en af en toe ons een sliertje spaghetti aanbiedend.

Een wereld van verschil. Een emotionele rollercoaster het leven van dreumes. Gaat dat bij jullie ook zo aan tafel?

Dat leuke serviesje, die staat bij ons op tafel. Wil jij die ook, kijk eens bij Twee Ons Geluk.
Het is gemaakt van bamboevezels en andere restmaterialen uit planten. Behalve leuk, dus ook nog een natuurlijk product.