Vorige week zat ik met mijn zoontje op schoot op de bank. Hij grijpt mijn wijsvingers in zijn handen en knijpt ze goed dicht. Meestal trekt hij zich eraan op, tot zit. Ook nu probeert hij dat weer. Als het hem is gelukt, kijkt hij met een grote glimlach om zich heen. Alles is mooier vanuit deze positie. Oh, wacht, nee, als ik sta is het nog mooier. “Kom mam, help me overeind”, hij duwt zijn voeten onder zijn billen en probeert zich af te zetten. Terwijl ik hem onder zijn oksels omhoog help, zie ik een gouden glinstering op zijn vingertoppen.

Ik zet hem terug tegen mijn knieën en pak zijn handje vast. De nagelriemen van zijn vingers aan zijn linkerhand zijn goud gekleurd. Ik pak zijn rechterhandje, precies hetzelfde. “Zeg meneertje, heb jij soms je nagels gelakt?”.  Een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht.

Knutselen op het kinderdagverblijf voor moederdag

Ik bedenk me wat hij vandaag gedaan kan hebben. Hij is naar het Kinderdagverblijf geweest. Even beeld ik me in dat ze hem daar een jurkje aantrekken, make-up op doen en zijn nagels lakken. “Hmm, nee toch Hugo?” Ik kijk hem bedenkelijk aan. Of… Misschien is er een andere meer reële optie. Is het een Moederdagknutselwerkje? Zal het echt? “Ga ik mijn eerste hand-made Moederdagcadeau krijgen, liefie?” Spannend, een weekje wachten nog.

Vanochtend was het moment suprême daar. Uit de kast wordt een bruine papierenverpakking met “Voor Mama, Van mij” getoverd. Ik maak het voorzichtig open. Uit het papier rollen een paar verdwaalde rijstkorrels. Er komt een windlichtje tevoorschijn. Met daarop, ta-da, jawel, twee gouden handafdrukken van Hugo. Aan de achterkant zit een voetafdruk, die was mij nog ontgaan. Geen knutselsporen aangetroffen op zijn voetjes. Dan gaat het eerste scenario weer door mijn hoofd. “Fiew, geen make-up en jurkjes”, zeg ik hard op.

Wat heerlijk zo’n eerste Moederdagcadeau. Die gaan we zeker bewaren.

Fijne Moederdag!