Kiekeboe! Objectpermanentie

Er gaat niks boven de gezonde fantasie van een kind. Vergis je niet, ook wanneer ze nog niet kunnen praten kunnen die kleintjes je al flink laten lachen. Zo speel ik met mijn zoontje weleens het spelletje Kiekeboe. Meer dan eens heeft hij mij hier juist tuk.

Ik zit met mijn voeten op de bank en hem tegen mijn bovenbenen geleund. Terwijl hij naar mij kijkt houd ik een doekje tussen zijn en mijn gezicht. Ik trek het doekje weg en ik roep “kiekeboe!”. Nu verwacht ik een verrast baby’tje die schatert van het lachen of op zijn minst verschrikt opkijkt. Op het moment dat ik het doekje wegtrek, zie ik echter dat hij opzij zit te kijken. Langzaam draait hij zich, met een zeer nonchalante uitdrukking, weer naar mij toe. Van zijn gezichtje lees ik af “Hey mama, ben jij ook hier?”. Terwijl ik het een keer of drie herhaal, doet hij steeds hetzelfde. Hij kijkt opzij en draait langzaam terug waarbij hij een beetje fronst. Als ik langs het doekje op gluur zie ik al dat hij meteen wegkijkt. Ik doe het sneller. “Kiekeboe, kiekeboe, kiekeboe!” roep ik enthousiast. Maar nee hoor, hetzelfde effect.

Daar zit ik dan met al mijn enthousiasme.

Het schijnt iets met objectpermanentie te maken te hebben. Hij is nog in de fase waarin jij echt weg bent wanneer jij even achter het doekje zit. Jij bent weg, dus hij gaat op zoek naar een ander spelletje. Ik blijf toch mooi volhouden, met een maand of zes zal hij er klaar voor zijn. Tot die tijd, mag ik me vermaken met zijn frons en koddige expressies.

Wacht maar tot ze kunnen praten, dan ga je je echt bescheuren. Een moeder vertelt me dat ze haar zoontje heeft geïnformeerd dat er een tweede op komst is. Dit peutertje had wel een voorkeur “ik wil een jonger broertje of een oudere zus”.

Gisteren liep ik door de stad. Hoor ik een klein meisje tegen haar moeder zeggen. “Mama, ik heb ergens pijn, maar ik weet nog niet waar”.

Ik kan me er al op verheugen dat Hugo zo ver is. Al vermaak ik me nog prima met zijn hilarische gelaatsuitdrukkingen en mooie gebrabbel.