Schoenmaat dreumes

Laatst haalde ik mijn zoontje op van het kinderdagverblijf. Het was al laat en het is steeds zo vroeg donker dat je altijd in het donker haalt en brengt. Toen hij eenmaal thuis was herinner ik me dat ik tegen mijn vriend zei “dat is handig, ze maken zijn schoenen schoon op het kinderdagverblijf”. Doordat we in een nieuwbouwwijk zitten en zoonlief gek is op modderplassen, zitten zijn schoenen altijd onder de blub. Zo ook vanochtend, maar vanmiddag niet meer.

Verder trokken we zijn schoenen uit, dat doen we altijd als we thuis zijn. Dan gaat hij op de trap zitten en trekken we zijn schoenen en jas uit. Hij kent de procedure al, dus gaat er zelf al voor zitten. We hebben voor hem lekkere warmen sokken met nopjes (tegen het uitglijden), die krijgt hij meestal aan (als ze niet allemaal in de was zitten).

De volgende dag ging ik met onze dreumes naar mijn moeder. Daar gaat hij namelijk een keer in de week heen. Naast dat zijn schoenen zijn, zien ze er anders uit. Dat realiseer ik mij, maar het dringt verder niet door. In de loop van de dag zie ik mijn zoontje met de blokken spelen. Mijn blik glijdt over de achterkanten van zijn zolen. Ik denk ik een 5 te zien. Dan kijk ik nogmaals, ik lees: 25. Wat gek, maat 25? Goh, hij heeft toch maat 23?  Zou het een fout op de schoen zijn, gaat heel even door mijn gedachten.

Dan dringt het pas echt tot mij door, dit zijn zijn schoenen niet. Het zijn precies dezelfde schoenen maar twee maten groter. Hij heeft gewoon de verkeerde meegekregen. Er is dus ergens een jongetje (ga ik vanuit, want het zijn wel echte jongens schoenen) met vieze Shoesme schoenen die ook nog eens twee (!!) maten te klein zijn. Snel bel ik het kinderdagverblijf op. Ze hebben geen idee wie het kan zijn en vinden het erg vervelend. Ik geef aan dat ik het niet zo erg vind, omdat mijn zoontje nog meerdere schoenen heeft, als ik ze maar terugkrijg. Ze zullen contact opnemen met de ouders van wie ze denken dat hun kindje maat 25 heeft.

De volgende dag bel ik weer op naar het kinderdagverblijf, nadat ik niks meer heb vernomen. Ja, ze hebben een vermoeden. Of ik zelf even met de moeder contact op wil nemen. Nou, dat wil ik wel. Ik bel op en de moeder begint te lachen. Haar zoontje had niks gemerkt en zelfs gezegd dat de schoenen prima zitten.

Ik geef aan dat ik het prima vind als de schoenen volgende week geruild worden. Deze moeder heeft echter maar één paar schoenen voor hem, dus heeft het liever snel geregeld. Ik in dat geval ook, want als dat jongetje dus al twee dagen op mijn zoontjes schoenen loopt, zijn ze misschien al wel flink uitgelopen. Ik vraag haar adres, wat twee straten verderop blijkt te liggen. Gauw haal ik zijn schoentjes op.

Gelukkig, hij heeft dezelfde avond zijn schoenen weer terug. Dan krijg ik een appje van de moeder van het andere jongetje: “het zijn wel hele leuke schoenen, he?!”. “Ja, haha” stuur ik lachend terug. “Goede smaak!”.