Mijn beste vriendin stal mijn babynaam

In januari is er altijd veel aandacht voor de babynamen die het afgelopen jaar gegeven werden aan alle kinderen in Nederland en België en welke waarschijnlijk komend jaar bovenaan de lijstjes zullen staan. Lisanne stuurde mij haar verhaal over haar babynaam, die werd weggekaapt, door niemand minder dan haar beste vriendin.

Ik wist toen de babynaam al

Ik weet niet beter dan dat ik Chantal ken. We zaten samen op de basisschool, we woonden in dezelfde straat en onze moeders waren vriendinnen. Wij woonden aan een grote speeltuin, met van die houten paaltjes en een speelhuisje. In dat huisje zaten we altijd en speelden we ook al vaak dat we groot zouden zijn en baby’s zouden krijgen, een droom die we allebei deelden. We fantaseerden over onze toekomstige mannen, wat toen natuurlijk jongetjes bij ons uit de klas waren en we hadden het over babynamen. Ik wist toen altijd al dat ik mijn dochtertje Aniek zou willen noemen en als ik een jongetje zou krijgen Ruben. Ik kan mij die spelletjes van ons nog goed herinneren, we stopten poppen onder onze trui en trokken de hakken van onze moeders aan. Toen we naar de middelbare school gingen kwamen we allebei op een andere school te zitten, maar we hielden wel contact. Ondanks dat het contact minder was dan vroeger, zagen we elkaar nog wel, ook doordat onze moeders nog altijd met elkaar omgingen. Toen ik ging studeren in Utrecht en daarheen verhuisde bleef zij in Brabant wonen.

Zelfde werk

Hoewel het contact veranderde en we allebei ons eigen ding gingen doen was er nooit iets gebeurd tussen ons waardoor we geen vriendinnen meer zouden zijn. Toen ik weer terugverhuisde na mijn studie en weer in het dorp ging wonen met mijn vriend, leek ook alles weer als vanouds. Chantal en ik besloten zelfs allebei als intercedent aan de slag te gaan bij hetzelfde uitzendbureau in Den Bosch, eigenlijk was dat toeval, we solliciteerden tegelijk en aangezien ze meerdere vacatures hadden werden we allebei aangenomen. Het was een fantastische tijd, we haalden heel veel herinneringen op.

Sinds die tijd probeerden mijn vriend en ik echter, tevergeefs, zwanger te worden. We begonnen aan een zwaar traject, waar geen einde aan leek te komen. Ik praatte met Chantal geregeld over hoe we vroeger speelden dat we baby’s kregen en dat ik droomde van een koningsduo Ruben en Aniek. Een paar jaar terug ontmoette Chantal ook een man en toen zei vertelde dat ze zwanger was, vond ik dat heel zwaar en moeilijk. Ik was blij voor haar, maar bij ons lukte het niet, dat voelt zo dubbel. Je wilt zelf ook zo graag dat gevoel hebben. Ze was zwanger van een meisje en ze leefde letterlijk op een roze wolk.

Het appje met de naam

Haar bevalling was zwaar, maar ze heeft een gezonde dochter gekregen, dat las ik in haar appje. Daaronder stond een verontschuldiging dat ik de naam misschien moeilijk zou vinden. Ik appte haar nog terug dat ze vast een prachtige naam hadden gekozen die goed bij haar zou passen. “Aniek… “appte ze terug, met die drie puntjes er achter. Ik werd misselijk toen ik het las, het voelde zo dubbel. Ik wist niet wat ik moest zeggen dus ik schreef even niks terug. En een paar dagen later appte ze weer, dat het goed ging en of ik wilde praten over de naam. Ik appte terug dat ik niet wist wat er te praten viel, ze had de naam toch al gekozen? Ze appte terug dat ze ook zulke warme gevoelens had aan die tijd vroeger en ze dacht dat als het bij mij niet lukte dat zij in elk geval de naam voor haar dochter had waar we het vroeger zoveel over hadden. Ze dacht werkelijk dat ze mij een plezier deed. Ze zei verder dat het nichtje van haar man ook zo heette en dat hij de naam ook erg mooi vond. Een gek verhaal, dat bij mij in mijn brein nog steeds kortsluiting veroorzaakt. Als ik er aan terug denk doet het nog altijd zoveel pijn.

Inmiddels zijn we een paar jaar verder en ben ik moeder van een tweeling, twee jongens. Misschien had het zo moeten zijn, maar ze heeft mij zo gekwetst en ik vond het ook raar en stom dat ze het nooit met mij heeft besproken. We hadden het er over kunnen hebben, maar ik ben echt mijn vertrouwen in onze vriendschap kwijt geraakt. Wat pijn doet, want wie heeft nou zo’n lange vriendschap en wordt dan later zelfs collega’s. We werken we allebei niet meer bij het uitzendbureau, dat niet kort na de geboorte van Aniek gesloten werd. We zien elkaar weleens in de buurt van het schoolplein, mijn kinderen zitten op het kinderdagverblijf dat vastzit aan de school van Aniek en Lars, haar beide kinderen. Achteraf kan ik zeggen dat ik de naam toch niet had kunnen gebruiken, we hebben twee jongens, maar het idee dat ze deed zo deed, dat zit mij zo dwars.

Het is een paar jaar geleden, maar als ik al die artikelen over de babynamen weer voorbij zie komen, dan moet ik weer terugdenken aan hoe het bij ons is gelopen.

Lees ook: Ik wist niet dat ik zwanger was
Doe mee met de winacties
Gratis een maand foto’s