Schoenen uitschoppen, erg irritant

Nu we nog aan de stad wonen, loop ik heel vaak even de stad in. Met mijn 11 kg wegende buik en 37 weken en 3 dagen zwangerschap, is het fysiek wel een stukje zwaarder geworden. Dan is het lopen waggelen en loop ik er wat langer over dan normaal. Ik schreef eerder deze week al, hoe mijn zoontje niet zo graag meer in de kinderwagen wil zitten. Dat snap ik wel, hij kan lekker lopen, dus wel rennen en ontdekken.

In de stad rijden fietsers, bussen, auto’s en vrachtwagens, vooral zo ’s morgens wanneer ik boodschappen wil doen. Dus hij kan simpelweg niet continu loslopen. Dan zit hij te mokken in zijn kinderwagen. Die riempjes wurmt hij zich met gemak uit, hoppa onder de stang door en daar staat hij weer naast de wagen.

Af en toe wint hij de strijd van me en mag hij een stuk lopen, maar soms kan het gewoon echt niet. Toen we de Albert Heijn in liepen vanochtend moest hij van mij echt weer in de wagen. Tot mijn verbazing nam hij er ook even genoegen mee. Bij het fruit lag een bordje met frambozen om te proeven, dus daar mocht hij er wel eentje van proeven van mij. Toen was het natuurlijk even goed, daarna een paar keer wat gemopper vanuit de wagen, maar verder best oke. Tot hij bij de kassa zag dat ik druiven op de lopende band had gelegd. Die wilde hij per direct hebben, natuurlijk. Want druiven dat is een van zijn favorieten. “Zo meteen liefie, als we thuis zijn”. “Nee, schatje, straks, dan was ik ze en dan krijg je ze bij je boterham”. “Nee, lieverd, nee, blijven zitten. Hè blijf nou heel eventjes zitten”. Vlug afrekenen bij de kassa en weer richting huis lopen.

Als ik bij de Kruidvat aan kom zie ik ineens dat hij nog maar één schoen aan heeft. “Hè nee toch! Waar is je andere schoen?”. “Potverdorie, waarom heb je die nou weer uitgetrokken, je nieuwe schoenen?!!”. Ik was best wel een beetje boos en hij zich van geen kwaad bewust. Al hoewel, volgens mij had hij het best wel een beetje door, want hij bleef rustig in zijn wagen zitten daarna. Dat terwijl ik op mijn snelst waggelend weer dezelfde weg terug ging. Mopperend. De Albert Heijn weer in. Eerst bij de informatiebalie gevraagd of ze een schoentje hadden gevonden. Hoopvol luisterde ik naar het antwoord. Maar nee, er was geen schoentje gevonden. “He, shit”, zuchtte ik. Dus een rondje door de Albert Heijn. Alle medewerkers kregen mijn vraag, ze zeiden allemaal nee. Tot bij de kassa. “Bent u een schoentje kwijt?”. “Ja”, riep ik iets harder dan nog. Maar ik nam vol blijdschap zijn gloednieuwe schoentje weer in ontvangst. “Dankjewel”! Fieeeuwww. Opluchting alom.

Terwijl ik het schoentje weer om zijn voetjes schuif, vraag ik hem op mijn allerliefst om ze “alsjeblieft, alsjeblieft niet weer uit te trekken”. Hij kijkt me aan en zegt “ja, mama, natuurlijk, ik zal het nooit meer doen”.

O nee, dat zegt hij niet. Hij lacht en trappelt met zijn voeten in de kinderwagen. Ik zal het vast nog vaker mee maken, maar liever kom ik er dan wat eerder achter. De boef.