Het kind van mijn vriendin is geniaal

In het mailtje dat Iris mij stuurde, met haar blog, voegde ze nog wel even toe: “Ik ben gek op mijn vriendin Laura (niet haar echte naam) en ze is een heel lieve en goede vriendin, en in deze blog lijkt ze echt een trut. Maar, dat is echt beperkt tot hoe ze over haar kind praat, hihi”. Nou, dat belooft wat, dacht ik, lees mee over het geniale kind van haar vriendin Laura.

Samen zwanger met je bestie

Ik was verheugd toen mijn vriendin Laura tegelijk met mij zwanger was als ik. Ik lag twee maanden voor op haar, maar we konden zoveel samen delen rondom onze zwangerschap. De leuke dingen, zoals kleding uitzoeken en de kinderkamer inrichten, als ook de zorgen. Ik voelde een tijdje de baby wat minder, dan is het fijn om daar met elkaar contact over te hebben. Gelukkig is het voor ons allebei redelijk soepel gegaan in de zwangerschap. Mijn bevalling was wel erg zwaar en duurde lang. Bij haar ging het heel snel en haar dochtertje Milou is zonder scheur of knip ter wereld gekomen en dat is iets waar ze heel trots op is en het regelmatig over heeft. Terwijl ik 2 dagen in het ziekenhuis heb gelegen en een OK kreeg voor mijn placenta die er niet uit kwam en wat minder enthousiast ben over dat proces word ik wel regelmatig geconfronteerd met haar joviale verhalen over haar bevalling. “Appeltje eitje zo’n bevalling, toch Iris?! met een heleboel smileys” Toen ze dat in onze vriendengroep appte, toen wist ik eigenlijk niet of ze het sarcastisch bedoelde of dat het echt niet meer in haar geheugen staat geprint, dat mijn bevalling echt wel minder prettig was en ik daar lichtelijk getraumatiseerd aan terugdenk. “Ja top, Laura, doe ik het liefst elk weekend!” met twee smileys die op zijn kop staan, appte ik, zeker heel sarcastisch getypt, terug. Toen kwam er natuurlijk nog een foto achteraan van Laura in haar hardloopbroek met haar superstrakke buik, die meteen alweer als een Sylvie Meis in Instagramstand was geschoten. Nog een duimpje smiley van mij er achteraan.

Haar baby sliep al meteen door

Als je dan thuis bent, na de bevalling, en veel in bed ligt met je baby, dan is het heerlijk om met elkaar te appen. Zij moest nog bevallen toen ik al in mijn kraamtijd zat. Ze was heel enthousiast over mijn verhalen en kwam bijna elke dag langs. Ze was met verlof en kon niet wachten tot haar kleintje geboren werd. Het was heerlijk om zo met haar mijn eerste weken te delen. Toen bij Laura Milou geboren was, was ik er voor haar om te vertellen hoe het allemaal bij mij was gegaan in de kraamweek en wat mijn kraamhulp deed. Voor het eerst je baby in bad doen, het kolven en de krampjes en nachtelijk onrust. Ik merkte wel dat ze nog weinig vroeg over mijn dochtertje. Het ging echt alleen maar over Milou, ze was zo mooi en haar ogen waren al zo helder, dat had de kraamhulp ook gezegd. Zoveel krachtiger dan andere baby’tjes. Ze zat echt helemaal in haar eigen zone.

Terwijl het bij ons best pittig was, de eerste weken en zelfs maanden hebben we heel slecht geslapen, maar ik voelde mij niet altijd fijn om de mindere momenten altijd te delen. Vooral niet omdat het bij haar allemaal zo fantastisch was. Ik kreeg vaak het gevoel dat ik het niet goed deed en zij beter was in het moeder zijn. Mijn dochtertje heeft veel last van krampjes gehad, de eerste maanden en is nog altijd een enorm moeilijke slaper. Waardoor we veel gebroken nachten hebben. Laura ging alweer hardlopen na 6 weken. Haar eerste 5 km rende ze al toen Milou naar het kinderdagverblijf ging.

Sowieso kwam mijn dochtertje heel vaak ’s nachts nog voor de borstvoeding. Mijn vriendin had besloten om na 2 weken te stoppen met borstvoeding. Ze vond het maar niks en ze vond het fijn als haar man ook wat meer kon helpen, ’s nachts. Het kolven vond ze vreselijk, dus ze begon al gauw met flesvoeding. Dat is helemaal een goede keus, voor haar. Ik denk dat het ook veel beter voor haar was, zodat ze echt wat meer haar vrijheid kon ervaren. Ik vond de borstvoeding fijn en genoot er van, ondanks dat het wel eens pittig was. Als ik dat liet merken, dan kreeg ik wel weer een heleboel tips. Laura bleef mij er maar op wijzen dat ik maar over moest stappen op flesvoeding, haar baby sliep meteen door en ze had haar handen vrij. ” Ach meid, stop toch lekker met die borstvoeding en dat geneuzel, ga lekker weer je ding doen”, zei ze toen ik na 12 weken een afspraak afzei omdat ik moe was en het niet uit kwam met de voedingstijd van mijn dochtertje. Als ik al benoemde dat ik moe was, dan reageerde ze altijd meteen met hoe goed Milou sliep. Milou sliep tot 6 uur ’s morgens door, als ze haar om 23:00 uur de laatste fles gaf. Dat soort berichten werd ik mee overladen in die tijd, terwijl ik het superfijn voor haar vond, maar het was niet echt constructief voor mij.

De eerste stapjes en ze lust alles

Milou kon natuurlijk al zelfstandig staan met 10 maanden en zelf lopen voordat ze één jaar was. Mijn dochtertje, toen 14 maanden, kroop voorzichtig door de kamer, toen Milou los bij ons binnen kwam wandelen. Ik merkte dat het bij mij af en toe ook wel een beetje begon te storen, terwijl ik zag het ook haar dochtertje ging als een tierelier. En dat is prachtig en leuk, maar mijn lieve dochtertje was er echt niet minder om. Alsof je op je 16e nog met iemand een gesprek hebt “ik kon met 12 maanden al lopen en het abc opzeggen en ik at al pannenkoeken en spruitjes”. Like.. who cares? En ik snap dat Laura gewoon super trots is en helemaal op een roze wolk leeft. Het is echter ook superirritant om alleen maar te horen hoe fantastisch alles is wat haar dochtertje doet. Terwijl ik ook trots ben op mijn lieve dochtertje, dat gek is op knuffelen en lief naar iedereen lacht. Alleen is dat kennelijk geen prestatie waar je een oorkonde voor krijgt van andere moeders. Ik krijg ook altijd ongevraagd adviezen, als ik een keer vertel dat iets niet goed gaat. Dat mijn dochtertje een paar dagen al verdrietig is op het kinderdagverblijf, dan moet ik meteen met het kinderdagverblijf praten, er is vast wat mis. Terwijl ik denk dat soms dingen ook gewoon zo zijn en dan weer overgaan. Wat ook eigenlijk altijd zo is gegaan tot nu toe. Inmiddels kan Milou heel goed tekenen, dansen, gymmen en zit ze al een tijdje op voetbal. Waar ze zeker veel beter is dan de andere meisjes. Heel vermoeiend af en toe. En ja Laura is verder echt een schat, maar ik hoop echt dat die roze wolk een regenboog wordt. En dat ze er niet van af dondert als er iets is en gewoon weer gezellig op gelijk niveau kan komen met mij.

Lees ook:

Ik wist niet dat ik zwanger was
Tegelijk zwanger met mijn moeder
Mijn dochtertje kan niet fietsen